Dlaczego postanowiłam pisać bloga

Pomyślałam niedawno, że życie dało mi niesamowitą możliwość obcowania na co dzień z płochliwym, wrażliwym i bardzo mądrym stworzeniem. Ptak, którego w naturze nie wszyscy widzieli, a już na pewno niewielu widziało z bliska, stał się częścią mojej codzienności.
Wytworzyła się między nami więź pełna zaufania, ciepła i miłości - ocaliłam mu życie, ale też w jakiś sposób to życie złamałam - bo Franek już nigdy nie będzie stuprocentowo dzikim ptakiem (chociaż lata swobodnie, nigdy nie był w klatce z wyjątkiem momentu przywiezienia i kilku pierwszych nocy) - wylatuje z domu kiedy chce i wraca kiedy chce, ale przecież wraca do człowieka, nie umie schować się przed deszczem i lubi zaglądać do lodówki bo tam jest jego ulubiony żółty serek i mięsko ....
Postanowiłam opisać moją przyjaźń z Franiem, moje obserwacje (nie jestem ornitologiem tylko socjoterapeutą) tak, aby chociaż troszkę pokazać jak wspaniały, bogaty świat istnieje tuż obok nas - a my prawie nic o nim nie wiemy ....
Mam nadzieją, że moje doświadczenia i przemyślenia komuś się przydadzą a może chociaż spowodują to, że dostrzeżecie naszych Braci Mniejszych, którzy ubarwiają i ulepszają nasz świat ...

Zaczynamy!

11 czerwca 2015 roku do mojego (i tak już z lekka zwariowanego) domu zawitał nowy domownik. Znaleziony podczas porannego biegania mały, bardzo wystraszony ptak - przyjechał w pojemniku do przewożenia yorka (jedyne co było pod ręką) i tak naprawdę to miał być tylko do momentu znalezienia azylu, który zechce go przyjąć ....

wyglądało toto, jak kupa ptasiego nieszczęścia a przecież to jeden z piękniejszych polskich ptaków - sójka!
Najpierw sprawdziłam czy nie ma jakiś urazów - na szczęście wszystko było w porządku. Potem ugotowałam jajko i ugniotłam je z białym serem - danie nie wzbudziło entuzjazmu stworaka :)

chociaż jak widać - głodny był ....
Nakarmiłam go maleńkimi kęsami, wodę do picia dostał ze strzykawki (sam nie potrafił ani jeść, ani pić)

i zasnął .....

Próbowałam znaleźć miejsce dla malucha ale nikt go nie chciał! azyle do których wysłałam e-maile z prośbą o pomoc nawet nie odpowiedziały. Nie pozostało więc nam nic innego jak zaadoptować ptaszysko - w ten sposób zostałam ptasią mamą a ptasio otrzymał imię Franek - chociaż do tej pory nie mam pojęcia czy to przypadkiem nie Frania :)

i natychmiast wszedł mi na głowę! a przede wszystkim zupełnie zawojował moje serce ....

Najtrudniejsze były pierwsze dni - karmiłam stworaka kilkanaście razy dziennie, pilnowałam również aby pił - cały pokój został przykryty starymi ręcznikami (ptaszek ma bardzo szybką przemianę materii, kupki są co krok!) - również domownicy a także goście zostali przystrojeni gustownymi okryciami bo Franiu najczęściej siedział na ludziach ...

Przez cały dzień skakał lub fruwał po pokoju, wieczorem zasypiał na karniszu i wtedy dopiero delikatnie go zdejmowałam i zanosiłam do klatki w kuchni, po czym następowało dwugodzinne sprzątanie.

Na karniszu lubił też siedzieć w ciągu dnia bo miał wtedy wszystko pod obserwacją .....

i coraz bardziej energicznie dopominał się o jedzenie, dieta też stawała się coraz bardziej urozmaicona i zawierała: gotowane drobiowe serduszka krojone w wąskie paseczki, gotowane jajko (lubi bardziej białko niż żółtko), biały serek (tłusty i słodki) ale absolutnie ulubione danie to żywe świerszcze! Franiu przylatywał natychmiast na dźwięk otwieranego pudełka i darł się (a sójki to potrafią, oj, potrafią!) jak opętany dopóki nie dostał owada ....

a tak wyglądał najedzony i (ja tak to widzę!) uśmiechnięty Franek, każdego dnia weselszy, bardziej ciekawski i bardziej z nami spoufalony ....

Ponieważ staram się jak najwięcej napisać, będę to robić po trochu - a więc ciąg dalszy nastąpi wkrótce.